خطاء....

روبروی آینه نشسته ام و با خود اینگونه زمزمه می کنم....

آهای عاشق.... تو که حدیث عشق می خوانی... از این حدیث چه میدانی... مگر نه اینکه عشق یعنی از خود گذشتن... همی از دل شکستن رستن...

چه میدانی از این عشق وقتی که خود ویرانی...

به خود گفتم زبانم لال... به خود گفتم که چشمم کور... همی آزرده کردم اوی...

مرا با عشق کاری نیست... دگر افتم به پای اوی...

دگر بار بگیرم دستش ، زنم بوسه بر قلبش...

چنان افتم به زیر پایش تا رهاند مرا از این خطاء روی همچو ماهش....